Żydzi pojawili się w Żabnie w II poł. XVII w., uzyskując od właściciela miasta prawo do osiedlenia się, a następnie zgodę na założenie cmentarza i budowę synagogi. Korzystne warunki gospodarcze sprawiły, iż społeczność żydowska szybko się rozwijała już na przełomie XIX i XX w. Żydzi stanowili ponad połowę mieszkańców Żabna, tworząc znany z literatury sztetl ( miasteczko). Od XVIII w. zdecydowana większość społeczności związana była z ruchem chasydzkim i cadykami z dynastii Ungerów. Z uwagi na duży odsetek żydowskiej części społeczności Żabna w XIX i XX w., Żydzi pełnili również funkcje polityczne i zasiadali w Radzie Gminy. Okres międzywojenny to dalszy rozwój społeczności żydowskiej, która, stanowiąc połowę mieszkańców miasta, musiała tworzyć wraz z ludnością chrześcijańską wspólne środowisko kulturowe. Chrześcijańskie i żydowskie dzieci nieraz chodziły do wspólnych szkół, rzemieślnicy należeli do wspólnych rad cechowych, a chłopi z Żabna i okolicznych wsi kupowali towary w żydowskich sklepach. To współistnienie przerwała II wojna światowa i Holokaust. Część żydowskich mieszkańców zamordowano w samym Żabnie, część w Dąbrowie Tarnowskiej, a pozostałych deportowano do obozu w Bełżcu. Wraz z zamknięciem getta zniszczono synagogę oraz chasydzki dom modlitw. Do czasów obecnych przetrwał jedynie cmentarz żydowski